"عشق به فرزند، ضروری است، اما کافی نیست"🔮
برخی از والدین، این باور غلط را دارند که اگر تا نهایت درجه به فرزندان خود عشق بورزند، بدرفتاری های آن ها یک روز درست خواهد شد. عشق، صمیمیت و عاطفه همگی ضروری و اساسی هستند اما به دانش فرزندپروری نیز احتیاج دارید.
تصور کنید که به عمل جراحی نیاز دارید. همین که در شُرُف جراحی هستید، ناگهان پزشک معالج در گوشتان می گویدکه: "بدانید، من جراح نیستم. اصلا من، پزشک نیستم و تخصصی در جراحی ندارم. اما نگران نباشید، والدین من هر دو پزشک هستند و دوستان زیادی دارم که همگی پزشک هستند که سوالات زیادی در مورد جراحی از آن ها کرده ام. لطفا نگران نباشید و آرام باشید. من برای جراحی شما از عقل سلیم خود استفاده خواهم کرد. من بیمارانم را خیلی دوست دارم." آیا به این فرد اجازه خواهید داد که جراحی شما را بر عهده بگیرد؟
والدین نیز با وجود اینکه تجربه فرزندپروری والدین خود را دارند و از تجارب دوستان خود استفاده می کنند، برای فرزندپروری نیازمند آموزش هستند، آموزشی که بر پایه علم باشد. همانطوری که متخصص شدن در هر علمی، صرفا با استفاده از عقل سلیم و تجارب دیگران امکان پذیر نیست.


کودکان به موازات نیاز به والدینی مهربان، به والدینی آموزش دیده هم احتیاج دارند. آموزش، ایده های خوب فرزندپروری مهیا می کند و به آن جهت و ساختار می دهد و به شما اعتماد به نفس می دهد. می فهمید که کارتان درست است. اعتماد به نفس بیشتر یعنی خویشتن داری بیشتر و خشم و احساس گناه و درماندگی کمتر. بدون داشتن اعتماد به نفس، بسیاری از والدین از اصلاح رفتار و یا تنبیه کودکان خود واهمه دارند. بعضی از والدین چون نگران این هستند که کودکانشان آن ها را دوست نداشته باشند و یا می ترسند که از لحاظ عاطفی به کودک خود آسیب برسانند، بدرفتاری کودک خود را نادیده می گیرند.