اختلال شخصیت مرزی چیست و نشانه ها و علائم آن کدامند

اختلال شخصیت مرزی یکی از رایجترین انواع اختلالات شخصیت است و متاسفانه رو به افزایش است. افراد مبتلا به این اختلال، خودانگاره بسیار ناپایداری دارند، روابط میان فردی شان نیز بسیار ناپایدار است. آنها معمولاً سابقه ی روابط شدید، اما پرآشوب دارند که معمولاً آرمانی کردن مفرط دوستان یا معشوق ها را شامل می شود ولی بعداً به سرخوردگی و ناامیدی می انجامد.
وقتی که شخصی عصبی و افسرده است یا مشکل های روانی دیگری دارد، علائم معمولا به مدت هفته ها، ماه ها و یا حتی سال ها یکنواخت برقرار می ماند. با این حال افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی امکان دارد حملات عاطفی قوی را در عرض چند ساعت داشته باشند و بعد این حالت خاموش شود و دوباره بروز کند. این اختلال روانی جدی است و به درمان نیاز دارد و افراد مبتلا باید هر چه زودتر و قبل از اینکه به زندگی شخصی شان آسیبی وارد کنند به دنبال درمان باشند.و همچنین بدلیل اینکه می تواند بر روابط، عملکرد شغلی شخص تاثیر بگذارد و آن را آشفته سازد، لیکن خیلی ها ممکن است درست ندانند که علائم و نشانه های این اختلال شخصیت چیست. چنانچه این نشانه ها را نمی شناسید، شما را با آنها آشنا می کنیم.

روابط عاطفی ناپایدار در افرادی که اختلال شخصیت مرزی دارند

یکی از نشانه های اصلی اختلال شخصیت مرزی این است که فرد روابط عاطفی فرار و ناپایدار حتی با بستگان و دوستان نزدیکش دارد. افراد دچار به اختلال شخصیت مرزی به سرعت از احترام شدید و عشق فراوان به طرف مقابل تغییر عقیده می دهند و نفرت و خشم را جایگزین آن می کنند و دائم بین این 2 حالت در تغییر هستند. هر جدایی یا تغییر در برنامه روزمره و قابل انتظار می تواند یک بازتاب شدید و احساس رانده شدن در فرد دچار اختلال شخصیت مرزی ایجاد کند.

عصبانیت بی مورد

موقعیت هایی که به روشنی از کنترل شخص خارج یا واقعا بی اهمیت است می تواند رفتار فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را دگرگون کند. یکی از نشانه های معمول اختلال شخصیت مرزی خشم شدید نسبت به وضعیت خارج از کنترل است. برای نمونه اگر والدین یا فرد نزدیک برای انجام کاری دور از خانه باشد فردی که دچار اختلال شخصیت مرزی است امکان دارد از حس طردشدگی و انزوا مبتلا به خشم و عصبانیت شود.

سوء مصرف مواد

مشکل سوءمصرف مواد به الکل از جمله دیگر رفتارهای مخرب افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی است. این مساله در افراد دچار به شخصیت مرزی بسیار رواج دارد که برای فرار از شرایط به سمت مواد مخدر یا مصرف بیش از اندازه الکل تمایل پیدا کنند. همه این مسائل باید در روال درمان لحاظ شود تا بتوان به چنین شخصیتی برای کنترل بیماری اش کمک کرد.احساس پوچی

افراد با اختلال شخصیت مرزی وقتی فردی را که دوست دارند، برای یک روز یا حتی چند ساعت از آنها دور می شود، احساس تنهایی و پوچی شدید و ناتوانی در مقابله با کمبود را تجربه می کنند. نشانه های اختلال شخصیت مرزی امکان دارد شامل بی ارزشی برگرفته از دور بودن یک دوست و بی دلیل باشد که می تواند حس پوچی و رهاشدگی را در فرد بوجود بیاورد.

ترس از تنهایی

پایه عصبانیت فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی معمولا وحشت از تنهایی است. افراد دچار به اختلال شخصیت مرزی اکثرا به شدت ترس و وحشت و خشم زیادی از احساس رها شدن و تنهایی پیدا می کنند، چه این رهاشدگی حقیقی باشد چه واهی. ترس از تنها بودن مشکل های جدی ای در روابط این افراد ایجاد می کند.

صدمه زدن به خود

نشانه های اختلال شخصیت مرزی می تواند خیلی شدید باشد و افراد دچار به آن معمولا با تصویر بدن و اعتماد به نفسشان مشکل دارند. برای افراد با اختلال شخصیت مرزی اصلا غیرمعمول نیست که به خودشان صدمه نزنند. اقدام های مخرب می تواند شامل ایجاد آسیب فیزیکی مثل بریدن قسمتی از بدن با چاقو باشد. آنها حتی ممکن است افکار خودکشی داشته باشند یا مبادرت به خودکشی کنند که این مساله به رسیدگی فوری پزشکی نیاز دارد.

ولخرجی و رفتار های پر خطر

صرف پول بی دقت و به مقدار زیاد یک رفتار مخاطره آمیز است که بخش ویژگی های فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به حساب می آید، ولی این تنها کاری نیست که فرد با اختلال شخصیت مرزی انجام می دهد. دیگر الگوهای مخرب دیده شده از این افراد داشتن روابط جنسی پرخطر، ولع غذاخوردن، شرط بندی و رانندگی پرخطر است. به نظر می رسد پیدایش این رفتارها به خاطر این است که فرد مبتلا تصویر ضعیفی از خود دارد.

علایم اختلال شخصیت مرزی

اختلال شخصیت مرزی باید درمان شود و به همین سبب گزینه های درمان برای این نشانه ها وجود دارد. داروهای تثبیت کننده خلق و خود و داروهای ضدافسردگی می تواند موثر باشد و به مدیریت نشانه ها کمک کند. انواع مختلف مشاوره و روان درمانی با نگزش جدید می تواند در کنترل این بیماری بسیار سودمند باشد. گروه درمانی نیز می تواند افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی را به تغییر رفتار با دیگر همسالان و افرادی که مشکل هایی مانند خودشان دارند، ترغیب کند.