اختلال شخصیت وابسته

اختلال شخصیت وابسته یا نا مستقل (Dependent personality disorder)، یکی از رایج‌ترین اختلال‌های شخصیتی است که تشخیص داده می‌شود. و به طور مساوی در زنان و مردان شیوع دارد، به ویژه در اوایل و اواسط بزرگ‌سالی اتفاق می‌افتد.

علائم اختلال شخصیت وابسته:

افراد دچار این اختلال از نظر عاطفی به دیگران وابسته می‌شوند و تلاش زیادی برای راضی و خرسند کردن دیگران انجام می‌دهند. این افراد تمایل دارند خود را محتاج و نیازمند، بی‌اراده و وفادار نشان دهند و از جدایی می‌ترسند. دیگر ویژگی‌های رایج این اختلال شامل:

·ناتوانی در تصمیم‌گیری، حتی تصمیمات روزانه مانند انتخاب لباس

·وابستگی به یک همسر یا دوست برای گرفتن تصمیماتی مانند انتخاب محل سکونت یا کار

·دوری کردن از مسئولیت‌های بزرگ سالانه به وسیله بی‌اراده و درمانده نشان دادن خود

·ترس بیش از حد از تَرد شدن یا رها شدن و احساس بیچارگی و تباهی کردن زمانی که رابطه‌ها تمام می‌شوند. افراد دچار این اختلال، معمولاً درست پس از پایان یک رابطه وارد رابطه جدید می‌شوند

·حساسیت بیش از حد نسبت به انتقاد

·بدبینی و کمبود اعتمادبه‌نفس، همچنین باور به این که آنان نمی‌توانند از خود مراقبت کنند

·اجتناب از مخالفت با دیگران چرا که می‌ترسند حمایت و موافقت دیگران را از دست بدهند

·ناتوانی در شروع و انجام پروژه‌ها و وظایف به دلیل کمبود اعتمادبه‌نفس

·مشکل داشتن با تنها بودن

·رضایت به تحمل آزار و سوءاستفاده دیگران

·ارجح دانستن نیازهای دیگران نسبت به نیازهای خود

·تمایل به ساده‌لوحی و خیال‌پرداز بودن

عوامل و علل بروز اختلال شخصیت وابسته:

هر چند علت دقیق بروز این اختلال ناشناخته است، اما احتمالاً هم عوامل بیولوژیکی و هم عوامل رشدی در بروز آن نقش دارند. بعضی از محققان بر این باورند که اتخاذ یک روش تربیتی قدرت‌طلبانه و مستبدانه و یا بیش از حد محافظتی و کنترل‌کننده (از سوی والدین)، می‌تواند باعث بروز ویژگی‌های این اختلال در افراد مستعد به آن شود.

DPD چگونه تشخیص داده می‌شود؟

بین تشخیص اختلال شخصیت وابسته و (Borderline personality disorder (BPD، که در بعضی علائم مشابه هستند، باید تفکیک قائل شد. در BPD، شخص مبتلا، نسبت به ترس از رهایی با خشم و پوچی پاسخ می‌دهد. اما در اختلال شخصیت وابسته (DPD)، شخص مبتلا نسبت به ترس با فروتنی و جستجو برای یک رابطه جدید، واکنش نشان می‌دهد.

اگر بیشتر یا تمام علائمی که گفته شد در فرد وجود داشته باشند، آنگاه پزشک به بررسی سوابق پزشکی فرد می‌پردازد و بیمار را معاینه می‌کند. هر چند هیچ‌گونه تست آزمایشگاهی برای تشخیص این اختلال وجود ندارد اما برای اطمینان از این که مشخص شود این علائم مربوط به دیگر مشکلات جسمی نیست، ممکن است پزشک معاینه‌های متعددی انجام دهد.

اگر پس از معاینه هیچ دلیل جسمی برای بروز علائم یافت نشد، آنگاه فرد به روان‌پزشک یا روانشناس ارجاع داده می‌شود. و سپس پزشک متخصص به وسیله گفتگو و دیگر ابزار مخصوص سنجش و تشخیص، به ارزیابی وضعیت بیمار می‌پردازد.

درمان DPD:

همچون بسیاری از اختلال‌های شخصیتی، افراد دچار DPD نیز عموماً به خاطر وجود خود اختلال دنبال درمان آن نیستند، بلکه زمانی برای درمان اقدام می‌کنند که مشکلاتشان (ناشی از وجود اختلال) در زندگی طاقت‌فرسا شده باشد و دیگر از عهده آن‌ها برنمی‌آیند. افراد دچار DPD مستعد افسردگی و اضطراب هستند.

روان‌درمانی متد اصلی برای درمان DPD است. همچنین برای افرادی که از افسردگی و اضطراب رنج می‌برند، ممکن است از دارو استفاده شود. افرادی که تحت دارودرمانی قرار می‌گیرند، لازم است به دقت تحت نظر قرار بگیرند چرا که داروها ممکن است سبب وابستگی و یا سوءمصرف شوند.

DPD چه عواقبی می‌تواند داشته باشد:

افراد دچار DPD در معرض خطر ابتلا به افسردگی، اختلال‌های اضطرابی و ترس‌های نامعقول (Phobia) قرار دارند و مستعد سوءمصرف مواد هستند. این افراد همچنین در معرض خطر مورد سوءاستفاده قرار گرفتن هستند. زیرا برای حفظ روابطشان حاضر به انجام هر کاری هستند.

 

https://t.me/entekhab123

مرکز روانشناختی و مشاوره انتخاب

تلفن هماهنگی جهت تعیین وقت قبلی:

0616-638-0922 فرزاد سلحشور

مرکز مشاوره تلفنی

: r