علائم اوتیسم

1- کمبود اجتماعی:

اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم از لذتها و هیجاناتِ ناشی از تعاملاتِ اجتماعی بی بهره اند و در دوران آغازینِ زندگی ، یعنی همان زمانی که نوزاد به طور معمول با لمس کردن به دنبالِ کشف محیطِ پیرامونِ خود است ، کودکانِ اوتیسمی چنین رفتاری از خود نشان نمی دهند. همچنین آنها در برقراریِ ارتباطِ چشمی دچار مشکل هستند به گونه ایِ که حالتی مانند بی توجهی و مبهوتی را تداعی میکند. بیشترِ این کودکان نشانه ای از مهبت ، عصبانیت و یا هیجان را از خود بروز نمی دهند و معمولا نسبت به ترک و یا بازگشت والدینشان نزد آنها ، بی تفاوتند. تحقیقات نشان می دهند که اگرچه کودکان مبتلا به اوتیسم نسبت به والدینِ خود علاقه مند هستند اما تعریفِ آنها از علاقه و وابستگی متفاوت بوده و دشوار که آن را توضیح داد. پدر و مادری که از نوازش ، آموزش و بازی کردن با کودکِ خود لذت می برند ممکن است با دیدن بی توجهیِ فرزندشان دلسرد شوند و گمان کنند که کودکشان علاقه ای به آنها ندارند.

همچنین این کودکان به سختی می توانند مفهوم ایما و اشاره را درک کنند. حال این ایما و اشاره ها پیچیده و یا ساده به صورت یک لبخند ، چشمک و یا شکلک باشند. در هر صورت این کودکان مفهومِ خاصی از آن دریافت نمی کنند. برای مثال عبارت " بیا اینجا " برای این کودکان همواره یک مفهوم دارد و حالات کسی که صدایشان کرده مفهومی ندارد. به عبارت دیگر متوجه لبخند و آغوشِ بازی که می خواهد آنها را دربر گیرد و یا حالت خشم و عصبانیتیِ که می خواهد آنها را تنبیه کند ، نمی شوند. و بدون شک نداشتنِ این مهارت ها و ناتوانی در درکِ حالاتِ دیگران ، دنیا را برایِ آنها گیج کننده و غریب می کند.

از دیگر علائم اوتیسم این است که افرادِ مبتلا به آن تواناییِ فهم و تجسم افکارِ دیگران را ندارند و نمی توانند خود را جای فردِ دیگری فرض کنند و این امر سببِ ناتوانی در درکِ واکنشهایِ مردم می شود.

بعضی از افرادِ مبتلا به اوتیسم در کنترلِ عواطفِ خود دچار مشکل هستند به گونه که ممکن است حالت تهاجمی به خود بگیرند و از کنترل خارج شوند. این امر بویژه در موقعیت هایی که احساس راحتی نمی کنند تشدید می شود. آنها شاید اشیاء را بشکنند ، موهای خود را بکشند و به خود یا دیگران آسیب برسانند.

2- مشکلات کلامی :

طبق مشاهدات کودکان از شش ماهگی قادرند کلماتِ نامفهومی را به زبان بیاورند. و این در حالی است که نیمی از کودکانِ اتیسمی شاید هرگز سخن نگویند. یک کودک عادی در سن دو سالگی می تواند جملاتی ابتدایی را بیان کند و تا حدودی به قواعد زبان آشنا می شود اما اگر کودکان اوتیسمی قادر به سخن گفتن باشند ، این مهارت ها را در سن 5 تا 9 سالگی می آموزند. در مواردی این کودکان برای مدتها فقط یک عبارت را تکرار می کنند و یا تنها می توانند از یک کلمه استفاده کنند. و قادر به جمله بندی منطقی نیستند.

بعضی از کودکان تنها چیزهایی را که می شنوند تکرار می کنند. به این حالت پژواک گویی گفته میشود. هر چند در کودکانِ عادی نیز تمایل به پژواک گویی وجود دارد اما این تمایل بعد از چند بار تکرار کردن از بین می رود.

در مواردی ممکن است دانش کودکان اوتیسمی در حوزۀ کلمات وسیع باشد ولی با این وجود هم در تعاملات اجتماعی دچار مشکل هستند و نمی توانند یک گفتگویِ کامل داشته باشند. این کودکان معمولا ترجیح می دهند با خود صحبت کنند.

اغلب افرادی که دچار اختلالِ اوتیسم هستند ، برداشت صحیحی از ضمیرها ندارند. برای مثال "من" ، "شما" و "مرا" برای این افراد یک معنی دارد. مثلا اگر پدر یک کودکِ اوتیسمی از او بپرسد که لباسِ من چه رنگی است ، کودک ممکن است در جواب رنگِ لباس خودش را بگوید نه رنگ لباسِ پدرش را.

افراد مبتلا به اوتیسم در ترجمه و بکارگیریِ زبانِ بدن دچارِ مشکل هستند به گونه ای که تن صدایِ آنها و حالتِ بدنشان به ندرت با هم تطابق دارد.بدون بهره گیری از زبان بدنی و ناتوانی در سخن گفتن ، کودکانِ اوتیسمی به سختی می توانند به دیگران بفهمانند که چه چیزی نیاز دارند. که احتمالا نتیجه آن ربودنِ چیزی است که احتیاج دارند و یا گریه کردن و فریاد کشیدن. این افراد آموخته اند که برای مرتفع کردن نیازهای خود دست به هر کاری بزنند. زمانی که این کودکان بزرگ میشوند بیشتر متوجه ناتوانی های خود می شوند و این باعث افسرده و یا پریشان شدنِ آنها می شود.

3- رفتارهای تکراری:

بسیاری از افرادِ مبتلا به اوتیسم روی پنجه های خود راه می روند و یا دست هایشان را به صورت بی هدف تکان می دهند و ناگهان در جای خود ثابت می شوند. این گونه رفتارها را اصطلاحا خودانگیزی می گویند.

این افراد به ویژه کودکان برای تفریح و سرگرمی به یک محیط ثابت و پایدار نیاز دارند. و معمولا برای لذت بردن نیازمند یک مکان و زمانِ خاص هستند. مثلا اگر یگ فنجان جای همیشگیِ خود نباشد و یا بالشتک های مبل مانند همیشه نباشند به شدت عصبانی می شوند. کودکانِ اوتیسمی با اسباب بازی های خود نمی توانند بازی های متفاوتی انجام دهند. مثلا ممکن ماشین و یا قطار خود را در یک مسیرِ ثابت ساعت ها حرکت دهند. و اگر کسی تصادفا آنها را تکان داد شدیدا ناراحت می شوند. این کودکان توانایی انجام بازی هایی که نیاز به تخیل دارند را ، ندارند. این کودکان ترجیح می دهند تنها بازی کنند.

 

 

https://t.me/entekhab123

مرکز روانشناختی و مشاوره انتخاب

تلفن هماهنگی جهت تعیین وقت قبلی:

0616-638-0922 فرزاد سلحشور

مرکز مشاوره تلفنی