پیامد و عواقب تنها گذاشتن کودک در خانه

برای بسیاری از خانواده ها اتفاق می افتد در موقعیتی قرار بگیرند که ناچار شوند فرزند خود را برای مدتی در خانه تنها بگذارند. البته، تنها گذاشتن کودک در خانه راه حلی است که معمولا توصیه نمی شود.هرچند با گسترش تعداد مراکز نگه داری کودکان، کلاس های آموزشی و تفریحی، پرستاران، مراقبان و ... این موقعیت به ندرت برای خانواده ها رخ می دهد، اما گاهی به دلایل غیرقابل پیش بینی والدین ناچار به انجام آن می شوند این در حالی است که تنها ماندن در منزل می تواند آسیب های روحی و جسمی فراوانی برای کودکان به همراه داشته باشد.

به والدین توصیه می شود تحت هیچ شرایطی کودکان زیر 7 سال را در منزل تنها نگذارند، والدین در چنین شرایطی باید به بیماری های زمینه ای فرزندشان توجه کنند، زیرا تاکید می شود کودکانی که دارای زمینه بیش فعالی، آسم، صرع و ... هستند نباید در منزل تنها بمانند.در خصوص کودکانی که دارای هیچ بیماری زمینه ای نیستند نیز توصیه می شود قبل از 7 سالگی در خانه تنها نمانند، اما بعد از این سن والدین می توانند برای مدت کوتاه 10 الی 15 دقیقه آن ها را تنها بگذارند.کودکان در 7 سالگی با بیان جملاتی از قبیل:«این عروسک من است»، «مال منه» و ... اعلام استقلال می کنند به همین دلیل والدین می تواند این کودکان را در مدت توصیه شده تن ها بگذارند، اما باید توجه داشته باشند که قبل از ترک منزل علت خروجشان را توضیح بدهند و تاکید کنند که زود به منزل بازمی گردند.

تنها ماندن کودکان در سنین کم که هنوز کودک توانایی لازم برای تنها ماندن را پیدا نکرده است. کودک را با آسیب های عاطفی شدیدی مواجه می کند. از جمله پیامد های تنها ماندن و جدایی کودک از والدینش می توان به موارد زیر اشاره داشت :
کودک احساس امنیت خود را از دست می دهد.مهارت های ارتباطی کودک با مشکل مواجه می شود.روابط عاطفی ایمن و دلبستگی کودک با والدینش دچار مشکل می شود. احساس کودک نسبت به مورد پذیرش بودن، خود ارزشمندی و اعتماد به نفس او به شدت کاهش می یابد .رابطه عاطفی ایمن مادر و کودک اهمیت خیلی زیادی دارد و بر اساس شواهد پژوهشی بر شخصیت و روابط کودک در بزرگسالی بسیار تاثیر گذار است.

متاسفانه برخی خانواده ها با بیان جملاتی مانند «تنهایی برای بچه مناسب است»، «تنها بماند بزرگ می شود»، «این کار به صلاح اوست» و ... فرزند را تن ها می گذارند، اما این در حالی است که تن ها ماندن در منزل در کودکان 1 تا 6 سال علاوه بر آسیب های جسمی می تواند عوارض روحی را نیز به همراه داشته باشد، اما پس از 7 سالگی کودکان از نظر روحی دچار مشکل نمی شوند. به والدین توصیه می شود برای پیشگیری از حوادث جسمی حتما قبل از ترک منزل وسایل گازسوز و برقی را بررسی کنند، پریزهای برق را مسدود و تمام عوامل امنیتی و محافظتی را تحت کنترل قرار بدهند.اگر والدین ناچار به تن ها گذاشتن فرزندشان برای مدت طولانی در منزل شدند باید حتما از یک نفر مراقب درخواست کنند که کنار فرزندشان بمانند، زیرا احساس تنهایی برای مدت طولانی موجب می شود که کودک برای غلبه بر حس خود و یا سرگرمی کارهای خطرناکی انجام بدهد.

کودک خردسالی که در خانه تنها می ماند در صورتی که کاملا آمادگی تنها ماندن را نداشته باشد؛ ممکن است در معرض خطرات جسمانی قرار بگیرد. احتمال دسترسی کودکان به وسایل خطرناک مثل گاز، پریز برق، وسایل برقی ناایمن یا وسایل آتش زا بیشتر است. همچنین در صورتی که کودک خردسال با خطری مواجه شود، نحوه صحیح مقابله با مشکل را نمی داند و امکان کمک رسانی به کودک بسیار کم است.

رفتار کودکان در خلا شکل نمی گیرد بلکه آن ها تحت تاثیر محرک های بیرونی قرار می گیرند به همین دلیل است که به والدین توصیه می شود در انتخاب بازی، فیلم و همبازی کودکانشان توجه کنند. برای مثال وقتی کودکی بازی های رایانه ای جنگی که به اصطلاح به آن بازی های هیجان انگیز گفته می شود، انجام می دهد این مساله در ذهنش ایجاد می شود که وقتی در منزل تنها ماند حرکات بازی را در منزل تمرین کند که این امر بسیار خطرآفرین است.

والدین باید برای تنهایی فرزندشان برنامه ریزی کنند تا زمانی که ناچار به انجام آن شدند و نتوانستند مراقب مناسبی برای فرزندشان انتخاب کنند با اطمینان خاطر منزل را ترک کنند. برای مثال به فرزندشان بگویند که در مدتی که آن ها را ترک می کنند کودک باید اتاق خود را مرتب کند و برای این کار جایزه دریافت خواهد کرد و یا بازی مهارتی و شادی آور برای آن ها تهیه کنند، زیرا کودکان در تنهایی با سوالی مبنی براینکه چه کار کنم؟ مواجه می شوند که ممکن است برای پاسخ این سوال دست به هر کاری بزنند، اما اگر والدین از قبل به این سوال پاسخ بدهند کودک دچار چنین سوال نمی شود.به طور کلی به والدین توصیه می شود که برای فرزندشان بازی های خشونت آمیز و رقابتی تهیه نکنند و اجازه بدهند آن ها بیشتر بازهای خلاقانه انجام دهند، زیرا این اقدام باعث می شود که کودک در تنهایی خود به آفرینش خلاقیت جدید فکر کند.

برخی کودکان وابستگی خیلی زیادی به والدینشان دارند، این وابستگی زیاد می تواند آن ها را دچار اضطراب جدایی کند؛ این کودکان در زمان جدا شدن از والدین دچار ترس، استرس و اضطراب شدید می شوند. برای این گروه کودکان تنها ماندن در خانه بدون آمادگی قبلی می تواند تجربه ی بسیار رنج آوری باشد و از نظر عاطفی آسیب بیشتری به آن ها وارد می شود. بهتر است والدین کودکان دچار اضطراب جدایی را یکباره و بدون آمادگی تنها نگذارند. این کار می تواند اضطراب آن ها را بیشتر کند. والدین این کودکان ابتدا باید کودک را از حضور و مراقبت خود مطمئن کنند. برای تنها گذاشتن یا سپردن این کودکان نزد اقوام و .. از قبل کودک را آماده کنند و به تدریج روی کم کردن وابستگی و اضطراب او کار کنند. برای مثال گاهی نگرانی و وابستگی خود والدین این احساس کودک را تشدید می کند، بنابراین بهتر است والد ابتدا احساس و رفتار خود را دقیق بشناسد و روی آن کار کند، تا بتواند با اضطراب های کودک خود مقابله کند. در صورتی که خانواده ها نتوانند با اضطراب جدایی کودک مقابله کنند و در طول زمان ادامه یابد یا تشدید شود، می تواند برای کودک بسیار مشکل ساز شود. اگر احساس می کنید کودک شما اضطراب جدایی دارد حتما از یک روانشناس برای حل مشکل او مشاوره بگیرید.

جهت رزرو مشاوره تلفنی و حضوری با این شماره تماس بگیرید 09374071940