عوامل زمینهساز
اضطراب کودکان
در دوران کودکی بزرگترین ترس
کودک جدا شدن از مادر است که برای بقا به طور غریزی در او به وجود میآید؛ بهگونهای
که در نوزاد هفتماهه ترس از چهره ناشناس و غریبه پدید میآید و به دنبال آن در
صورت شکلگیری دلبستگی ناایمن اضطراب جدایی به وجود خواهد آمد. ترسهای دوران
کودکی به نوعی واکنش به محیط اطراف و کمبود امنیت در آن است.
طی دوران رشد ما شاهد ترسهای مختلفی
از جمله ترس از صدای بلند و اشیای تیره در کودکان زیر یک سال و ترس از تاریکی،
حیوانات، هیولا، ارواح و... در کودکان بزرگتر خواهیم بود که قابل انتظار و اغماض
خواهند بود زیرا گذرا هستند و برخورد صحیح با آن از بین رفتن آنها را امکانپذیر
میکند. چنانچه ترسهای طبیعی ادامه پیدا کرده و شدت یابد، با علایمی چون اختلال
در خواب، پرخاشگری، ناخن جویدن، شبادراری و لکنت زبان مواجه خواهیم شد که زندگی
روزانه کودک را دچار اختلال میکند و در این زمان مراجعه به روانشناس کودک الزامی
بوده و در صورت عدم رسیدگی به موقع به وخامت آن افزوده خواهد شد و عملکرد کودک را
در بزرگسالی در حوزههای تحصیلی و شغلی و خانوادگی دچار خدشه میکند.