سودازَدگی یا مالیخولیا (از یونانی: μελαγχολία به معنی: اندوه) نوعی افسردگی است که مهم‌ترین ویژگی آن بی‌لذتی همراه با اختلال بارز روانی-حرکتی و بی‌اشتهایی و احساس گناه و بی انگیزگی است.با این بخش از دلگرم همراه باشید تا دراباره مالیخولیا بیشتر بدانیم.
اگر در نوجوانی سه نشانه از نشانه‌های زیر، حداقل برای دو هفته مشاهده شد، احتمال ابتلا به افسردگی در وی وجود دارد.
در مورد مردان ما اغلب باور کرده ایم که باید همیشه قوی باشند و کنترل احساسات و هیجاناتشان را به صورت کامل در دست بگیرند...
آشنایی با افسردگی در مردان
فرافکنی در معنای لفظی بر پرتاب کردن رو به بیرون یا رو به جلو دلالت دارد و به فرایند یا اسلوبی اشاره دارد که افراد به مدد آن، ایده ها، تصویر ها و امیال را بر محیط بیرونی شان تحمیل می‌کنند.
در ادبیات غنی ما
بیماری سلفی گرفتن : سلفی در این صورت یک اختلال روانی محسوب می‌شود!
افسردگی نوعی اختلالات خلقی است که هر فردی می تواند در طول زندگی آن را تجربه کرده باشد که کاملا طبیعی است و میتوان با مدیریت خوب با آن کنار امد و به سادگی از این بحران عبور کرد اما برخی موارد هستند که می توانند تشدید کننده افسردگی باشند که بهتر است درباره انها بیشتر بدانیم تا با کنترل خوب از این مرحله به سلامتی عبور کنیم.
1- استرس
بحران هویت یکی از مهم ترین تعارضاتی است که مردم در طول دوره ی زندگی با آن مواجه می شوند. بحران هویت برای تمامی افراد اتفاق می افتد و هنگامی است که فرد راه های مختلف را به شدت تحلیل و کشف می کند. مشاوره خانواده می تواند در این زمینه به خانواده ها برای رفع مشکل کمک برساند.هویت چیست ؟
سن ازدواج این روزها خیلی بالا رفته و جوانان به این راحتی تن به ازدواج و مشکلاتش نمی دهند. علاوه بر آن ملاک ها و معیار های انتخاب همسر نیز بسیار مشکل شده است.
یک استاد دانشگاه و متخصص علوم رفتاری گفت:
ترس از دست دادن یک عامل دو سویه است و افرادی که با این ترس مواجه هستند در حقیقت نمی خواهند موقعیت کنونی خود را به لحاظ عاطفی، اجتماعی و اقتصادی از دست بدهند و از سوی دیگر نیز ترس از بین رفتن موقعیت های بهتر را دارند. این ترس می تواند بزرگ و کوچک باشد برخی افراد از این موضوع می ترسند که اطرافیان آنها، آنان را ترک کنند این ترس می تواند ترس از بین رفتن و از دست دادن آرامش، امنیت و پول باشد که با ریشه یابی علت ترس قابل کنترل خواهد بود.
روش های مقابله با ترس از دست دادن:
پسر ۵ ساله ای دارم که حدود ۲ ماه است دوستان خیالی زیادی را در ذهنش ساخته و مدام آنها را پرورش می دهد. او خیلی اوقات با آنها حرف می زند و آنها را مخاطب قرار می دهد. حتی وقتی می خواهد بیرون برود می گوید من نمی آیم چون دوستم تنها می ماند و وقتی بیرون هستیم برایش خرید می کند. اوایل من و پدرش این موضوع را جدی نمی گرفتیم. اما او تقریبا بیشتر دوستان واقعی اش را کنار گذاشته و تنها با آنها حرف می زند. نکته جالب این جاست که دوستان پسرم هر بار در سن و سال و شرایط متفاوتی هستند. با توجه به اینکه مربیان مهد پسرم اعتقاد دارند که او باهوش است حالا نگرانم که پسرم در دنیای واقعی نباشد و توهم یا مشکل روانی داشته باشد. من نمی دانم باید به این موضوع اهمیت ندهم یا برعکس، پر و بالش بدهم یا اینکه قاطعانه با او حرف بزنم. می خواهم بدانم اگر این موضوع طبیعی است تا چه زمانی نباید نگران باشم.
چه زمانی باید نگران شد؟