برای ما آدمها تغییر کردن کار آسونی نیست .. تغییرآرایش چهره .. تغییر مدل لباس پوشیدن... تغییر محل زندگی... تغییر محل کار ... تغییر آدمهای زندگی ... و تغییرات مختلفی که ممکنه در زندگی هر کدوممون اتفاق بیافته .. خیلی وقتها بعد از یک تغییر خاص مدتها طول می کشه که بهش عادت کنیم و تا قبل از اینکه بهش عادت کنیم احساس گیجی و منگی می کنیم ، حتی ممکنه تغییر اتفاق افتاده، خیلی شرایط بهتری از قبل رو برامون فراهم کرده باشه ، اما بازم احساس گنگی اذیتمون می کنه،
چگونه رفتار صحیح رو در بچه ها تقویت کنیم
1- پاداش به صورت آنی و فوری باید داده شود
2- پاداش ها باید شامل آنچه برای کودک لذت هستند ، باشد
3- کودک باید دقیقا بداند برای چه چیزی تقویت و برای چه چیزی تنبیه می شود
4- تلاش بر اعمال تقویت منفی
باشد تا تنبیه
ذهن خالی
وقتی دغدغه ذهنی داریم.. وقتی دچار نشخوار فکری میشیم.. وقتی دایما به کسی فکر می کنیم.. وقتی در غم سوگ کسی می سوزیم.. وقتی کسی هست که دایما با کارهاش رو اعصاب راه بره.. وقتی باید واسه کار مشخصی برنامه بریزیم.. وقتی رییست ازت کار سختی میخواد که باید همه انرژیت و تمرکزت روش باشه.. وقتی باید از چیزی مراقبت کنی.. وقتی باید واسه امتحانی مهم آماده بشی.. یا شایدم یک مهمونی..
فقط بهترین ها جذاب هستند؟
دنبال بى عیب و نقص ها مى گردیم تا شاید مرهم ما باشند.. ترمیمان کنند.. اما مى بینیم کسانى را دوست مى داریم که نه تنها آن بى عیب ونقص آرمانى نبودند بلکه فرسنگها هم با آن فاصله داشتند و سوال برایمان این است که چرا او ؟
کودک درون
کودک نوپایی سالم و شاد را مجسم کنید، با شور و شوقی مداوم محیطش را کشف می کند. از احساسهایش با خبر است و آشکارا آنها را نشان می دهد. وقتی آزار می بیند، گریه می کند، وقتی خشمگین است، فریاد می زند، وقتی خوشحال است، می خندد... از ته دل می خندد... این کودک بطور غریزی می داند به چه کسی اعتماد کند و به چه کسی اعتماد نکند...
کودک درون من
کودک نوپایی سالم و شاد را مجسم کنید، با شور و شوقی مداوم محیطش را کشف می کند. از احساسهایش با خبر است و آشکارا آنها را نشان می دهد. وقتی آزار می بیند، گریه می کند، وقتی خشمگین است، فریاد می زند، وقتی خوشحال است، می خندد... از ته دل می خندد... این کودک بطور غریزی می داند به چه کسی اعتماد کند و به چه کسی اعتماد نکند...
تضاد عقل وقلب!!!
دلم میگه... اما منطقم نمیذاره.. تضاد آشنایی,که شاید هرکس باهاش درگیر بشه,این تضاد انگار آدم رو دو تیکه می کنه,
انگار دو نفر درون یک نفر هستند, یک تیکه لذت میخواد و یک تیکه آرامش و امنیت! از اونجایی دو نفر در یک کالبد جا نمیشن, جنگ برای موندن راه می افته, چون کالبد ما فقط برای یکیشون جا داره, گاهی قلب سوار میشه و عقل رو زیر پاش می اندازه,
دنیای روان چیست؟
ما آدمها با هم فرق داریم، بارها و بارها این رو می شنویم که ماها با هم فرق داریم؟ اما این فرق یعنی چی؟ کودک آدمی بعد از 2 سالگی شروع به درک واقعیت این جهان می کنه، چیزهایی رو می بینه، می شنوه، لمس می کنه، می چشه، بو می کنه و با هر آنچه که در اطرافش هست به نوعی ارتباط برقرار می کنه...
درمان
به نظر بعضی از آدمها، فرآیند روان درمانی، به معنی دیکته کردن زندگی ، یا به این معنی که درمانگر یک دانای کل و همیشه بهترین راه حل رو برای هرکس در چنته داره و وقتی شما سوالی برای مشکلتون دارید ، بدون چون چرا می تونه جواب بده، یا اینکه وقتی به درمانگری مراجعه می کنند فکر می کنند کار تموم و قرار فقط با مراجعه کردن درمان بشن!! واقعیتی که باید بگم اینه که درمانگر فقط یک انسان و قدرت دانای کل بودن رو نداره و بدون کمک شما نمی تونه اتفاق خاصی در زندگی شما بندازه!!
چرا این روزها وفاداری تبدیل به یک موضوع ناب و خاص شده؟
چرا انقدر با یک نفر بودن، موندن، و زمان طولانی رو باهاش سپری کردن سخته؟ اینکه قبلا چطور بوده و مردها و زنهای قدیم چجوری بودن، دردی از ما دوا نمی کنه، اینکه فکر کنیم ما نسلی هستیم که به اقتضا زمانی این شکلی شدیم واگر در جایی دیگه و زمانی دیگه می بودیم، اینطور نمی شد هم کمکی نخواهد کرد...