اولین چیزی که در جواب این سوال به مراجعین میگم اینه که با رفتن اون آدم زندگی تموم نشده ، و اگر اون آدم تو رو ترد کرده به این معنی نیست که همه قرار تردت کنند..آدمها به دلایل مختلفی ما رو طرد می کنند، بعضی وقتها دلیل رو می فهمیم و بعضی وقتها هیچ وقت نمی فهمیم چون گاهی انقدر عوامل مختلف دخیل هستند که حتی روح ما هم ازشون خبر نداره.. پس دنبال دلیل و پیدا کردن ضعف تو وجود خودتون نباشید.. که به خودتون ثابت کنید به خاطر فلان ضعف من رفت و اگر من یک جور دیگه بودم ، نمی رفت و
او دوست داشت من درسخوان باشم.. او دوست داشت مومن باشم.. او دوست داشت ثروتمند باشم .. دیگرى دوست داشت مرا دکتر بخواند و به من افتخار کند! کس دیگرى دوست داشت موهاى من بلند و سیاه باشد.
بعضی از ما اصلا از تنهایی خوشمون نمیاد و بعضی از ماها عاشق اون هستیم .. بعضی وقتها ، اطرافمون از وجود فیزیکی آدمها خالی میشه و احساس تنهایی می کنیم، بعضی از وقتها ، در کنار وجود فیزیکیشون این احساس رو داریم و فکر می کنیم وقتی ما انقدر تنهاییم بقیه چقدر خوشحالند ... بعضی وقتها دلتنگ آدم خاصی میشیم و درونمون تهی وتنها میشه .
خیلی وقتها واسمون سوال پیش میاد که آدم باید به کجا برسه تا بخواد ،دیگه نباشه .. تا بخواد دیگه به زندگی اش ادامه نده و خودش رو بکشه و واسه خودمون دلایل مختلفی پیدا می کنیم که طرف به خاطر اون اتفاق .. اون حرف و یا اون آدم خاص اینکارو کرد .
بحث و جدل عضو جدا نشدنی هر ارتباطی هست، اما خیلی وقتا،این بحث و جدل بایک دوست، شریک زندگی، معشوق و یا همسرمون ممکنه چنان آسیبی به رابطه و طرف بزنه که دیگه نشه جبرانش کرد، حرفهایی که اون وسط رد و بدل میشه و کارهایی که می کنیم .
خیلی دور .. خیلی نزدیک...
برای دیدن همدیگه برنامه ریزی می کنیم، از قبل کلی هماهنگی می کنیم ... کلی به خودمون می رسیم که بهتر به نظر بیایم، کلی از قبل فکر می کنیم که چی کار کنیم و چی کار نکنیم... دورهم جمع میشیم ... البته مثلا دور هم جمع میشیم .. وقتی از یه گوشه بقیه رو زیر نظر بگیری می بینی چقدر سخت درگیر دنیا مجازی خودشون اند... یکی داره عکس می گیره که همون لحظه آپلودش کنه ..
گاهی با کسی وارد رابطه میشیم تا ارتباط قبلی رو فراموش کنیم یا این مسکن موقت آرامش میده یا بهمون نمی سازه و حالمون رو بدتر می کنه و باید دنبال مسکن قوی تر بگردیم... گاهی برای فرار از تنهایی به هر ارتباطی تن میدیم وبعد با فهمیدن اینکه ، اینم آدم من نبود، باز تنهاتر میشیم ...گاهی دقیقا برعکس آدم قبلی رو انتخاب می کنیم تا کمبودهای قبلی دیگه آزارمون نده اما غافل از اینکه باز با کمبودهای جدید مواجه میشیم
بعد ارتباط نافرجام این جمله رو واسه تسکین دل خودمون بارها و بارها تکرار مى کنیم.. اینکه اون چه آدم مزخرفى بود و چقدر مشکل داشت و چقدر پست بود و هزار و یک بدى دیگه که بهش نسبت میدیم تا به خودمون بگیم چیز خاصى رو از دست ندادیم!
فقط نوازش است که مى ماند..
البته که به قول فروغ فقط صداست مى ماند اما من فکر مى کنم نه به اندازه نوازشها ، چه نوازشی با صدا و چه نوازشی بی صدا.. آدمها پا به زندگى ما مى گذارند و بعد از مدتى کوتاه یا بلند راهى مى شوند..
گاهی انقدر رفتار کسی ناراحتمان می کند که حتی کلمه ای برای بیانش پیدا نمی کنیم، انقدر غصه دار می شویم که نمی توانیم بهش بگوییم که چقدر بی رحمانه قلب ما را شکسته ، چقدر بی رحمانه ما را درک نکرده و چقدر بی رحمانه ما را نادیده گرفته ،