گذری بر قصه ی تاریخ (مصطفی آفریدون...فیلم درمانگر)
این روز هاکم وبیش صدای زمزمه سبکی در روانشناسی زوج درمانی مبنی برفیلم درمانی ان هم به بیان قصه زندگی روابط دو فرد وزوج به گوش میخورد سبکی که به همت مصطفی آفریدون وهمکارانش چون لیلا چهرازی ورق خورد وبه رشته تحریر در امد .
حالا میان ۲۵قصه مطرح شده از سوی نویسنده تنها به قصه تاریخ اشاره ای خواهیم کرد ورد پای نظریه های روانشناسانه وگاه تحلیل شخصی خودمان راپیدا وبیان خواهیم کرد.
به راستی قصه تاریخی چیست؟
تحلیلی گذرا
برقصه ی کلکسیون(مصطفی آفریدون...فیلم درمانگر)
شاید شنیدن این واژه تعاریف متفاوتی رو در ذهن شما پدیدار کنه وشاید ذهن آگاه و هوشیارتون بی اختیار یاده ویترین های لوکس ومجموعه های ززینتی بیفته،نه ما از چیزی متفاوتر میخوایم سخن به میان بیاریم که معادل جمله اشکارای تنوع طلبی هست.
قصه کلکسیون از اون دسته قصه های پر مخاطب وپر دغدغه جامعه امروزی ماست که مصطفی آفریدون در کتاب زوج درمانی به سبک سینما بنیاد با همکاری لیلا چهرازی از اون پرده برمیداره ومخاطب رو به دنیای نیمه هوشیار وناهشیار میبره تا با کنکاشی از فیلم های حاضر روز به چالش بکشه.
به راستی قصه کلکسیون چیه؟
مراحل بخشش(مصطفی آفریدون...لیلاچهرازی)
انرایت و همکاران (1991) فرایند بخشش را به چهار مرحله تقسیم کرده‌اند:
کشف کردن: آگاهی از رنج و غیرعادلانه بودن آن و نیاز به تلافی کردن؛
تصمیم‌گیری: تصمیم در ترک تفکر تلافی‌جویانه و تصمیم به بخشش؛
بخشیدن: داستان آزاردهنده را به طور شناختی طراحی می‌کند. فکر تلافی را کنار می‌گذارد، ولی هنوز به طور کامل تصمیم به بخشش گرفته نشده است. با ظالم همدلی می‌کند. قبول می‌کند که رنجش و دردش را تحمل کند و آن را به دیگران منتقل نکند.
نتیجه بخشیدن: توجه به اینکه بخشیدن به نفع خود فرد بخشنده است. درک اینکه نیاز به دیگران دارد و دیگران نیز زمان‌هایی در گذشته او را بخشیده‌اند. فرد آزاردهنده نیز به خاطر رفتارش ناراحت است و این تنها خود او نیست که احساس بدی دارد. درمی‌یابد که به وسیله بخشیدن فردی دیگر احساس التیامی در رنج خود پیدا کرده است و عواطف مثبتی را تجربه می‌کند.
صحبت از
مرگ - عامل پایان بخش تمام توهم ها و تلذذ های کودکانه وجنون آور - همیشه و
همه جا دردآور است. مرگ که از میان تمام حقایق زندگی بدیهی ترین و
غیرقابل انکارترین است، مفهومی است که خواسته یا ناخواسته و به شیوه های
مختلف از صحبت پیرامون آن طفره می رویم. با اینکه از سنین کم یاد می گیریم
که مرگ روزی فرا می رسد و گریزی از آن نیست و با افزایش سن قطعیت آن را
باور می کنیم ولی باز هم از فکر اینکه روزی به ناچار باید زندگی را ترک
کنیم، به گونه ای هوشیار و ناهوشیار دوری می کنیم. یکی از دلا یل اصلی
چسبیدن به گهواره زندگی - گهواره ای که بیشتر بخشنده رنج است تا آرامش - و
فرار از مرگ، ترس ریشه ای انسان نسبت به نیستی است.
روانشناسی سوگ در کودکان(مصطفی آفریدون...لیلاچهرازی)
مرگ رویداد مهم و نهایی زندگی است. از لحاظ فیزیولوژیکی مردن به منزله توقف کارکردهای کامل حیاتی است، ولی از لحاظ روانشناختی، مرگ ممکن است برای افراد مختلف معانی متفاوتی داشته باشد. همچنین مفهوم مرگ در سنین مختلف نیز می تواند معنی و مفاهیم متفاوتی را به خود بگیرد برای مثال درک یک کودک ۵ ساله از مرگ، با یک نوجوان ۱۵ ساله بسیار متفاوت خواهد بود. این مساله، از آنجا بسیار حایز اهمیت می شود که در گذشته افراد در خانواده و در کنار اعضای خانواده خود می مردند و کلیه تشریفات خاکسپاری آنها نیز توسط اعضای خانواده صورت می گرفت اما در سالهای اخیر، مرگ به خصوص برای کودکان به صورت یک رویداد غیر قابل رویت در آمده است. بسیاری از افراد در بیمارستانها جان می سپارند و مراسم کفن و دفن آنها نیز توسط افرادی با حرفه های خاص صورت می گیرد. براستی در چنین فضایی خردسالان و کودکان ما از مفهوم مرگ چه می دانند؟ تصور آنها از پایان زندگی چیست؟و…
درک مفهوم مرگ برای کودک کمی سنگین است وی از مرگ برداشتهای مختلفی داردبخصوص از سه سالگی ذهنش به کاوش در این مورد می پردازد،چون قبل از این سن نمی تواند مفهوم خیلی از چیزها را درک کند .چگونه به او بدون اینکه از مرگ بهراسد واقعیت مرگ را بفهمانیم؟
‘ مرگ’ عزیزان برای همه ما رنج آور و ناراحت کننده است؛ اما به هر حال باید با این واقعیت انکارناپذیر زندگی کنار بیاییم. مسلما مطلع ساختن دیگران در مورد خبر فوت یکی از نزدیکان بسیار سخت است؛ اما صحبت در این باره با کودکان بسیار مشکل تر خواهد بود. به علاوه گاه با سؤالاتی مانند «کسی که می میرد به کجا می رود»، «چرا مادر بزرگ زودتر از بقیه فوت کرده»، «نمی شود بروم ببینم بابابزرگ کجا رفته» و… از طرف بچه ها روبرو می شوید که نمی دانید چطور باید به آنها پاسخ دهدد.
صمیمیت، قدرت ورود به دنیای انسانی دیگر است؛ چنان که حس کنید همسرتان را درک می کنید. بدون تردید، در زندگی مشترک مهم ترین کیفیت در روابط زناشویی خوب، داشتن صمیمیت است. قدرت ایجاد رابطه از مهم ترین مهارت هایی است که فرد می تواند داشته باشد. «صمیمیت در روابط، در میان گذاشتن عمیق ترین احساسات، رؤیاها، خواسته ها، نگرانی ها و شادی هاست و مهم تر این که صمیمیت، مستلزم خودشناسی و پرداختن به مکنونات درونی خود اوست. اگر این شناخت انجام نگیرد، رسیدن به صمیمیت در عمل غیرممکن خواهد بود» (اسماعیل بگی و غلامرضایی،1389، ج2، ص185).
خوش بخت کسی است که از زندگی بامحبت و صمیمیت لذّت می برد و گرفتاری های مختلف نمی تواند این لذت را در زندگی او از بین ببرد. احترام متقابل، آرامش، اطمینان و هم زیستی صلح آمیز، عوامل مهمی هستند که تنها محبت می تواند ایجادکننده ی آن باشد. «تنها محبت است که می تواند توانایی غلبه بر ناامیدی را داشته باشد. محبت، ایمنی و توانی به انسان می بخشد که در راه رشد و تکامل خود و دیگران تلاش کند و این محبت هنگامی امکان پذیر است که بدون اجبار و آزادانه باشد» (نجاتی، 1376،185).
یکی از چالش هایی که در زندگی مشترک مطرح
می شود، این است که کاری کنیم تا رابطه، تازه و با شور و نشاط باقی بماند.
یکی از عوارضی که روانشناسان امروزه در روابط به وفور مشاهده می کنند، این
است که پس از گذشت مدت زمانی رابطه زوجین تبدیل به رابطه خواهر و برادری می
شود و رابطه جنسی هیچ نقشی را در زندگی آنها بازی نمی کند و نتیجتاً
جایگاه اولیه خود را از دست می دهد. در زندگی مشترک باید طوری برخورد کنید
که به شهوت یکدیگر دامن بزنید.
این امر در سایه شعله های کوچک،
سوزان باقی نخواهد ماند. زوجین باید اولین اولویت خود را برقراری رابطه
جنسی قرار دهند. برای خانواده هایی که زندگی پر مشغله ای را دنبال می کنند و
هر کدام مجبورند بر سر دو شغل متفاوت حاضر شوند، باید طوری برنامه ریزی
کنند که به جنبه جنسی زندگی خود نیز برسند.
زمانیکه صحبت از رابطه
جنسی به میان می آید اغلب افراد تصور می کنند تحریک کردن امری است که به
خودی خود به وقوع میپیوندد؛ اما حقیقت چیز دیگری است. یک رابطه جنسی ایده
آل، مانند یک موفقیت شغلی، نیازمند تعهد، التزام، تلاش، خلاقیت و تمرین می
باشد. جمع کثیری از افراد تنها برای رهایی از یکنواختی، نزدیکی انجام می
دهند و روابط جنسی آنها رضایت بخش نیست.
بزرگواری و کرامت به عنوان یک خصیصه انسانی ، زیباترین جلوه های اخلاقی را ترسیم می کند . این مسئله در مناسبات اجتماعی و بویژه در زندگی مشترک ، حضور موثر و نافذی دارد . زن و شوهر بیش از هر مجموعه انسانی دیگر باید نسبت به هم روحیه بزرگ منشی داشته باشند . یکی از نشانه های بزرگ منشی و کرامت ، عفو و گذشت و مدارا نسبت به هم است . زندگی مشترک ، به گونه ای است که زن و شوهر به طور طبیعی در حالات و روحیات یکدیگر دقیق می شوند و به عیوب هم پی می برند . اما نباید این مسئله به بازگو کردن عیوب هم و سرزنش یکدیگر منجر شود . چراکه در این صورت ، شادکامی از صحنه زندگی به بیرون رانده می شود و جوی آکنده از بدبینی و خصومت بر فضای زندگی حاکم می شود . مدارا و گذشت ، ما را ملزم می کند که درمورد همسرمان به جای عیب جویی ، عیب پوشی را برگزینیم و در مواردی ، تغافل را سرلوحه مناسبات خود قرار دهیم . یعنی وانمود کنیم که از اشتباه طرف مقابل بی اطلاع هستیم .
