قصه درمانی
مقدمه
قصه و قصه گویی به قدمت
تاریخ بشر ریشه دارد به گونه ای که بشر زندگی خود را در چهار چوب قصه ها به
تصویر کشیده است وقصه ها نیز زندگی بشر را شکل داده ، دگرگون ساخته و
متحول نموده اند . قصه ها باز نمایی ما از خودمان و تجربه های مان است .
زندگی
فرایند پیوسته ای از نظم بخشی و سازماندهی تجربه ها ست . هنگامی که شناخت
کاملی از جهان وجود ندارد نیاز نسبت دادن معنا به تجارب احساس می شود بدین
ترتیب ، تجربه ها و رویدادهای عمر طولانی هر یک از افراد به قصه تبدیل می
شود . افراد هنگام بیان داستان توالی و رابطه های معنا دار را کشف می کنند و
نسبت به وضعیت خود بینش عمیق تری به دست می آورند ( دوایودی ،1997). در
واقع قصه ها به عنوان سازه های تخیلی و فرهنگی از نظر فردی و اجتماعی با
معنا و در برگیرنده ی نکات برجسته ای هستند ( امدن 1998).
برخی
اندیشمندان از جمله جروم برونر ، لکس و تیز و جکسوان قصه گویی را شیوه ای
طبیعی برای ساختن جهان می دانند. در این دیدگاه ارائه درس های اخلاقی در
چار چوب قصه برای سازمان دادن به یاد گیریها در زندگی مطرح شده است . بدین
ترتیب که اگر قصه ها در بر گیرنده ه ی اعمال و پیامدهای آن باشند ، موجب
رشد اخلاقی می شوند (تریز نبرگ ، مک گراث ، 2001)از این نظر اهمیت قصه در
رشد اخلاقی توسط بسیاری از صاحب نظران مورد بحث قرار گرفته است در کتاب های
مقدس انجیل و قرآن نیز یکی از رویکرد های مهم برای آموزش شیوه های درست
زندگی و کشف حقایق استفاده از استعاره ها ، حکایت ها و قصه های اقوام و
مردمان مختلف است(کراو فورد ، براون و کراوافورد 2004)به همین دلیل همواره
یکی از عمده ترین و رایج ترین راه های انتقال تجربه و سر گرمی ، قصه گویی و
گوش سپردن به قصه ها بوده است (زایپس / پرنیانی 1380)